ولادت زمين

هوالخالق

قل‏ا انکم لتکفرون بالذی خلق الارض فی یومین و تجعلون له اندادا ذلک رب العالمین (9) و جعل فیها رواسی من فوقها و بارک فیها و قدر فیها اقواتها فی اربعة ایام سواء للسائلین (10) ثم استوی الی السماء و هی دخان فقال لها و للارض ائتیا طوعا او کرها قالتا اتینا طائعین (11) فقضاهن سبع سماوات فی یومین و اوحی فی کل سماء امرها و زینا السماء الدنیا بمصابیح و حفظا ذلک تقدیر العزیز العلیم (12)
بگو راستی شما به خدایی کفر می‏ورزید که زمین را در دو روز خلق کرد و برای او شریک‏ها قایل‏می‏شوید با اینکه این خدا رب تمامی عوالم است؟(9) و در زمین کوه‏های ریشه‏دار قرار داد که قسمت بیرونی‏اش سر به آسمان کشیده و نیز در زمین آنچه‏قوت و رزق هست در چهار فصل پدید آورده قوت و رزقی که کفاف همه روزی‏خواران را بدهد(10) سپس بر آسمان که در آن هنگام دودی بود بپرداخت و آنگاه به هر دو فرمود: چه بخواهید و چه‏نخواهید باید تحت فرمان درآیید گفتند به طوع و رغبت تحت فرمانیم(11) پس آسمان‏ها را هفت عدد قرار داد آنهم در دو روز و امر هر آسمانی را در آن وحی کرد و ما آسمان‏دنیا را به فانوسهایی زینت دادیم ستارگانی که هم زینت آسمانند و هم حافظ آن، این است تقدیر خدایی‏که عزیز و داناست(12)

مهد آسايش

شش روز گذشت و قدرت ذات الهى جلوه‏اى كرد. خاك، آرام آرام قد كشيد و ابراز وجود كرد و زمين نام گرفت كه دريايى سبز و روان آن را به دوش مى‏كشد و زمين در برابر فرمان خداوند، فروتن و در برابر شكوه خداوندى هماره تسليم و سر به زير است.
اين سياره رها شده در وسعتى آبى كه به دست‏هاى ستون‏هايى بلند و نامرئى از آسمان‏ها محافظت مى‏شود.
خاك، سر تسليم فرود آورد و خاشع شد تا گاهواره‏اى شود براى رنج و اندوه آدم. و خاك، به اذن خدا، جان گرفت و آدم پديد آمد. اولين رد پاى خلقت، بر وسعت زمين، نمايان شد تا جاده‏هاى بى‏نهايت را بپيمايد.
و زمين، مهد آسايش و آرامش قرار گرفت و گناه آدميان را به جان پذيرا شد.
رودها جارى گشت و آبشارها خروشيدن گرفت و پرنده‏ها بر ارتفاع شاخسارها، به تسبيح و تحميد خداوند، مشغول شدند. و زمين، با عظمت كوه‏ها كه چونان ميخ‏هايى بزرگ، تكه تكه‏اش را، نگاهبان شدند و با درياها، كه تصويرى از شهود و ادراك‏اند و با درختان كه برگ برگ معرفت مى‏آموزند.
اين گاهواره ابدى كه مى‏پروراند از مهر، اين سياره خاموش كه هزار فرياد را در خود فروخفته. زمين، اين نگران هميشه از آينده فرزندان خويش.
خاك پديد آمد تا جايگاهى شود براى آسايش بنى‏آدم، تا پيشانى غرور انسان، سجده‏گاهى داشته باشد براى تضرع و خشوع.
زمين آفريده شد تا از مناجات عاشقانه ابوتراب، سرمست شود. كه خوب و بد از هم جدا شوند، در محكى بزرگ.
زمين، اين سياره در معصيت فرو رفته! اين سرگردان در جست‏وجوى آرامش، اين گورستان خاطرات تلخ و شيرين... اين جايگاه شادى‏ها، جايگاه غم‏ها، مهربانى‏ها، غارت‏ها، ستم‏ها و عدالت‏ها، و زمين آفريده شد... تا آدم، در تجارتى بزرگ با خدا معامله كند و زمين آفريده شد با طبقاتى در هم فشرده، از خاك و سنگ و چوب و آب و آتش.
تجلى قدرت لايتناهى پروردگار، در آيينه خاك. فلسفه بزرگ خلقت. و زمين گاهواره در حال چرخش چونان شترى رام شده كه سواران خود را به مقصد مى‏برد و ابتداى زمين در دحو الارض، از شروع خلقت از نقطه‏اى به بلنداى رستگارى از يك مكعب روشن كه ثقل زمين است و پناهگاه بنى‏آدم، از همان روزى كه بنيان نهاد ابراهيم خشت خشت خانه خدا را و زمين چون نقطه‏اى روشن بر مدار خويش هنوز مى‏چرخد و مى‏چرخد.

خديجه پنجى

ولادت آسمانى زمين

چشمانم را مى‏بندم. سبك، آهسته، آرام. دارم خودم را از پشت پلك‏هاى روى هم افتاده‏ام مى‏بينم؛ خودم را كه جزئى كوچك از خاك هستم. نگاهم از خودم سُر مى‏خورد. حالا تجسمِ پلك‏هاى بسته‏ام، معطوف به زمين است.
چشمانم هنوز بسته است و دارم مى‏بينم؛ اما ولادتِ آسمانىِ زمين را. آرى، زمين؛ همان وسيعِ بى‏انتها. آهسته آهسته، دارم لمس مى‏كنم كشيده شُدَنَش را به وسعتِ بودن. دارم باور مى‏كنم، آرام آرام، بسطِ حرارتِ حياتش را. دارم مى‏بينم دست‏هايش را كه در تكاپوىِ هستى، مواج است. ستاره‏بارانِ سينه فراخش را دارم مى‏بينم كه در جريانِ باد، بى‏قرار شده است.
دارم مى‏بينم كه هسته‏اش كنده مى‏شود و گسترده مى‏شود سفره نفسش بر پهنه پرالتهاب و هميشگىِ دريا.
غرور دريا را مى‏شود احساس كرد در يك جا نشينى‏اش با زمين مقدس و غرور آسمان را نيز كه سينه به سينه، گويى يكى شده است با خاك!
نگاه خورشيد را مى‏شود ديد؛ مى‏توان ديد كه داغ شده است گونه‏هاى طلايى‏اش از بازتابِ پرحرارتِ انوار خود بر سطح نوزاد خلقت.
زمين زاده شده است، از مركز حيات و عرفان. حالا پلك‏هايم آرام از هم كنده مى‏شوند و چشم‏هايم فضا را مى‏كاود.
بر زمين خيره مى‏شوم؛ زمينى كه جانش، عصاره قدمت را با خود دارد.
تسبيح مى‏كنم خالقش را، مشتى از سطحِ لطيف دانه‏هايش برمى‏دارم و رقصِ ريزشِ آرامش را نظاره‏گر مى‏شود.
دستم را بو مى‏كشم، عطر خاك را مى‏بلعم و سپس زايشِ بستر آسودن را شكر مى‏گويم.

محمد جواد دژم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خدايا، زمين كعبه را گستراندى، دانه را در لايه‏هاى تاريك زمين شكافتى، مرارت را از دوش بندگان برگرفتى، و غم و اندوه را از دل‏ها زدودى. عزيزا، در اين روز بزرگ و پرفضيلت كه نزد مؤمنان به امانتش نهادى ـ تو را به رحمت بى‏انتهايت سوگند مى‏دهم كه بر بنده صالحت، محمد مصطفى و بر خاندان پاكش درود فرستى و از گنجينه الطافت بارانى پايان نيافتنى بر ما فروبارى و بر توبه‏اى خالص و بازگشتى نيكو به سوى خودت يارى‏مان كنى.
خدايا، اى برترين درگاه حاجت حاجتمندان، اى مايه اميد اميدواران، اى چشمه‏سار الطاف پنهان، به كرمت بر من رحم آور و به غفرانت از من درگذر. به مددت يارى ام كن و هرگز لحظه‏اى مرا از ياد مبر، اى معبود مهربان من.
صدايم را بشنو
اى درگذرنده از خطا و لغزش، از لغزشم درگذر. اى نداى اجابت دعا گويان، دعايم را پاسخ گوى. اى شنواى صداى نجواگويان، صدايم را بشنو و بر من مهربانى كن. از بدى‏هايم درگذر و از زشتى‏هايم چشم بپوش، اى صاحب جلال و بزرگى و شكوه.

اعمال روز دحوالارض

1. روزه داشتن كه ثواب هفتاد سال عبادت را دارد.
2. احيا و شب‏زنده‏دارى شب دحوالارض كه برابر با يك‏سال عبادت است.
3. ذكر و دعا.
4. انجام غسل به نيت روزِ دحوالارض و نماز مخصوص آن.
5. دعا برای صاحب اين وبلاگ!