اختران ماه

هوالباقی

روز چهارم محرم

در اين روز(37) عبيدالله بن زياد مردم را در مسجد كوفه گرد آورد و خود به منبر رفت و گفت: اى مردم! شما آل ابى سفيان را آزموديد و آنها را چنان كه مى‏خواستيد، يافتيد! و يزيد را مى‏شناسيد كه داراى سيره و طريقه‏اى نيكو است! و به زير دستان احسان مى‏كند! و عطاياى او بجاست! و پدرش نيز چنين بود! و اينك يزيد دستور داده است كه بهره شما را از عطايا بيشتر كنم و پولى را نزد من فرستاده است كه در ميان شما قسمت نموده و شما را به جنگ با دشمنش حسين بفرستم! اين سخن را به گوش جان بشنويد و اطاعت كنيد.
سپس از منبر به زير آمد و براى مردم شام(38) نيز عطايائى مقرر كرد و دستور داد تا در تمام شهر ندا كنند كه مردم براى حركت آماده باشند، و خود و همراهانش به سوى نخيله حركت كرد و حصين بن نمير و حجار بن ابجر و شبث بن ربعى و شمر بن ذى الجوشن را به كربلا گسيل داشت تا عمربن سعد را در جنگ با حسين كمك نمايند.(39)
پس از اعزام عمربن سعد به كربلا، شمربن ذى الجوشن اولين فردى بود كه با چهار هزار نفر سپاهى آزموده براى جنگ با امام حسين عليه‏السلام اعلام آمادگى كرد و بعد يزيدبن ركاب كلبى با دو هزار نفر و حصين بن نمير با چهار هزار نفر كه جمعا بيست هزار نفر مى‏شدند.(40)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اى كه به عشقت اسير خيل بنى آدمند
سوختگان غمت با غم دل خرمند

هر كه غمت را خريد عشرت عالم فروخت‏
با خبران غمت بى خبر از عالمند

در شكن طره‏ات بسته دل عالمى است
و آن همه دل بستگان عقده گشاى همند

يوسف مصر بقا در همه عالم توئى‏
در طلبت مرد و زن آمده با درهمند

تاج سر بوالبشر خاك شهيدان تست
كاين شهدا تا ابد فخر بنى آدمند

در طلب اشك ماست رونق مرآت دل‏
كاين درر با فروغ پرتو جام جمند

چون به جهان خرمى جز غم روى تو نيست‏
باده كشان غمت مست شراب غمند

عقد عزاى تو بست سنت اسلام و بس‏
سلسله كائنات حلقه اين ماتمند

گشت چو در كربلا رايت عشقت بلند
خيل ملك در ركوع پيش لوايت خمند

خاك سر كوى تو زنده كند مرده را
زانكه شهيدان او جمله مسيحا دمند

هر دم از اين كشتگان گر طلبى بذل جان
در قدمت جان فشان با قدمى محكمند

سرّ خداى ازل غيب در اسرار تست
سرّ تو با سرّ حق خود ز ازل توأمند

محرم سرّ حبيب نيست به غير از حبيب‏
پيك و رسل در ميان محرم و نامحرمند

در غم جسمت «فؤاد» اشك نبارد چرا
كاين قطرات عيون زخم ترا مرهمند

"فؤاد كرمانى"‏

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سلام بر همه دوستان. اين روزها عجيب دلم هوای يك زيارت عاشورای سنتی كرده. منتهی هرجا می‌رم احساس می‌كنم زيارت عاشورا توی حاشيه است و انگار اصل برنامه مداحی و نوحه‌خوانی سه‌چهار نفری هست كه توی صف خوندن نشستند!!! راستی به نظر شما اگر نيازی بود به زيارت عاشورا و يا دعای كميل چيزی اضافه بشه ائمه سلام الله عليها به ذهن مباركشون خطور نمی‌كرد؟ و يا اين‌كه دليل اين تاكيد شديدی كه در ذكر استغفرالله و اتوب اليه در شب قدر به همين صورتی كه وارد شده (بدون ذكر ربی) چيه؟ يا اين‌كه چرا حضرت علی هنگامی كه در حال آموزش دعای كميل به كميل می‌باشد و كميل كلماتی الهی را برای تاكيد دعا به دعا اضافه می‌كنه او را از اين كار منع می‌كنه و از او می‌خواد كه دقيقا دعا رو همون‌طوری كه حضرت می‌فرمايند بخوانند؟ يا حتی حضرت امام جعفر صادق به ذهن مباركشون خطور نمی‌كنه كه برای جد بزرگوارشون وسط زيارت عاشورا عزاداری كنند؟ يكی از علما می‌گفت وقتی انتهای يك دعایی كه جمله برحمتك يا ارحم الراحمين نداره خودمون بر اساس سليقه و يا قافيه دعا و يا حتی عادت اون رو اضافه می‌كنيم تاثير دعا رو از بين می‌بريم. من هم همين نظر رو دارم. به نظر من اگر نيت واقعی ما خوندن دعا و زيارت باشه چه تفاوتی بين مداحی در وسط دعا با آخر دعا است؟ البته اين‌طور مواقع من به ياد پيش‌نمازهایی ميافتم كه بين دو نماز سخن‌رانی می‌كنن!!! جالب‌تر اين‌كه تقريبا تمام مداحانی كه زيارت عاشورا رو می‌خونن ، مهم‌ترين قسمت‌های زيارت رو كه بايد صد مرتبه ذكر بشه به بهانه طولانی شدن زيارت به همون يك بار اكتفا می‌كنن ، منتهی به مدت يك ساعت وسطش نوحه و مداحی می‌خونن. نه اين‌كه با مداحی و نوحه مخالف باشم. نه بلكه منظورم اينه كه هر چيزی بايد در جای خودش انجام بشه. برای همين خيلی دلم هوای زيارت عاشورا به سبك مداحان قديمی مثل نورایی و حاج ماشاالله و ... كرده. منتهی اونقدر توی اين دنيا و ماديات اون غرق شديم كه به اين مجالس به چشم يك وقت اضافه نگاه می‌كنيم نه يك فرصت و يا نعمت الهی.

نواها :

نغمه‌های روز چهارم محرم

نوای دل

طفلان زينب (س)

اون دعای خاصی كه خواسته بودم فراموش نشه‌هاا

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

‌پی‌نوشت‌ها:
____________
37- مرحوم خيابانى در «وقايع الايام» جريان منبر رفتن عبيدالله بن زياد را در كوفه و تحريض مردم به مشاركت در جنگ با امام حسين عليه‏السلام را از وقايع روز چهارم محرم ذكر كرده است.
38- از اين نقل چنين استفاده مى‏شود كه در جنگ با امام عليه‏السلام مردم شام هم شركت داشتند.
39- الاخبار الطوال 254.
40- بحار الانوار 44/386.