مهدی كجایی

هوالباقی

ای مقتدای نیکی‌ها و خوبی‌ها!

این خاک خشک و عطش ناک، میزبان خوبی برای روح عرش نشین تو نبود و میله‌های سرد زندان و زنجیرهای دست و پایت نیز تاب دیدن این همه بی‌رحمی را نداشت. مناجات‌های نیمه شب و سجده‌های طولانی‌ات، شب‌های ظلمانی زندان را با سحر پیوند می‌داد و هر دل مرده‌ای را به نسیم بهشتی مژده می‌بخشید. سلام بر تو که از دامان خاک به افلاک پر کشیدی. به امید روزی که آفتاب ظهورش از پس سال‌های غیبت، بیرون آید تا غم از دست دادن پدر خود را بر سینه‌ی مالامال از درد شیعیان، هموار نماید.

التماس دعا